به گزارش ایسنا، مدتی کوتاه پس از کشف نوترون در سال 1932، تعدادی از دانشمندان به پتانسیل "درمان گیراندازی نوترون بور" (BNCT) به عنوان درمانی برای سرطان پی بردند.
با این حال علی‌رغم دهه‌ها تحقیق، مشکل یافتن یک عامل تحویل که بتواند تومورها را بدون آسیب‌رساندن به بافت‌های اطراف به شکلی کارآمد هدف قرار دهد، به قوت خود باقی ماند.
راهکار BNCT شامل تزریق به تومورها با عامل گیراندازی ایزوتوپ بور-10 غیررادیواکتیو است که سپس پرتو نوترون‌های اپی‌ترمال به آن تابیده می‌شود. این نوترون‌ها با عامل گیراندازی برای تولید یک واکنش هسته‌ای و از لحاظ بیولوژیکی مخرب تعامل برقرار می‌کنند.
این امر منجر به تشکیل بور 11 با آزادسازی تابش کشنده در شکل ذرات آلفا (هلیم- ) و یون‌های لیتیوم می‌شود که تومور را نابود می‌کند.
اگرچه مطالعات بالینی متعددی ایمنی BNCT را به اثبات رسانده‌اند، چالش یافتن عوامل بیشتر تحویل بور تومور انتخابی همواره وجود داشته است.
با استفاده از این واقعیت که سلول‌های سرطانی مواد بیشتری را در مقایسه با سلول‌های نرمال جذب می‌کنند، پروفسور ام فردریک هاوتورن و تیمش از دانشگاه میسوری ترتیبی دادند که سلول‌های سرطانی جذب و ذخیره‌سازی ماده شیمیایی بور که توسط هاوتورن طراحی شده بود، را انجام دهند.
هنگامی که این ماده یک نوتورن را جذب می‌کند، اتم‌های لیتیوم و هلیم را آزاد می‌کند. این اتم‌ها در سلول‌های سرطانی نفوذ کرده و آنها را از درون و بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های سالم پیرامون نابود می‌کند.
هاوتورن و تیمش این شکل جدید از پرتودرمانی را بر روی موش‌ها آزمودند که منجر به برطرف شدن موفقیت‌آمیز سرطان شد.
